Polskie Centrum Kornspitz Skispringen

planicaman

Mój PB na Kuusamo Wesoly

dzamper

Hmm, 146,5 metra, no ładnie ładnie Wesoly

Mipoc

Dkoczylem tyle samo, tylko ss brak

planicaman

Nowy PB.

arekw26

Woow

Gratulacje...

Mi najdalej udało się skoczyć 146,5m Smutny

planicaman

Hehe, dzięki, 146,5 nieźle Jezyk

Ja sam bylem baardzo zdziwiony jak skoczylem 147

planicaman

Mój Personal Best na Trondheim Wesoly

Szymek102

wow brawo

ja skoczyłem zaledwie 143m Wstyd

dzamper

Łokurde, dobrzyście Wesoly

aaa4

ę w myślach, patrząc przez okno samochodu na dzielnicę willową, przez którą.właśnie przejeżdżała. Przy głównej ulicy miasta stały okazałe domy okolone dużymi dębami, sosnami i dereniami, które na wiosnę rozrzucały płatki swoich różowych i białych kwiatów. Przy bocznych drogach rozciągało się kilka starych farm, których zrujnowane stodoły i budynki stanowiły ciche świadectwo upartej dumy mieszkańców Georgii; nie chcieli opuścić ich za żadną cenę.
Jedna z tych farm należała do Grangera Cullena. To już trzeci Cullen, który dziedziczył ją od czasów wojny domowej. Cullenom zawsze jakoś udawało się utrzymać na swojej stuakrowej posiadłości. Obecnie farma była w ruinie, a jej biały, drewniany dom wymagał gruntownego remontu. Mieli telewizor, ale odłączyli go, bo zbyt wiele kosztowały opłaty. Mieli telefon, ale podłączyli się do linii towarzyskiej wraz z trzema sąsiadami, którzy nigdy nie odkładali słuchawki. Na szczęście była tam miejska woda i kanalizacja, za co Becky dziękowała swojej szczęśliwej gwieździe. Niestety, zimą woda zamarzała w rurach, a w zbiorniku nigdy nie było dość gazu, aby ogrzać dom. Musieli oszczędzać, aby go uzupełniać.
Becky zaparkowała samochód w pochylającej się szopie, służącej za garaż. Usiadła i rozejrzała się dokoła. Płoty stały na pół zrujnowane i pordzewiałe, podtrzymywane przez prawie całkowicie zniszczone słupki. Drzewa pozbawione były liści, jako że akurat panowała zima. Pola porastały krzewy żarnowca i oset. Trzeba je było zaorać przed wiosennymi uprawami, ale Becky nie umiała obsługiwać traktora, a Clay był zbyt dziki, by można mu było powierzyć to zajęcie. Na poddaszu starej stodoły leżało mnóstwo siana — karmy dla dwóch mlecznych krów, dość mieszanki dla kur i kukurydzy dla bydła. Dzięki niezmordowanym wysiłkom Becky w zeszłym roku, dużą zamrażarkę wypełniały warzywa, a w spiżarce stały puszki z żywnością. Ale to wszystko zniknie, zanim zacznie się lato i trzeba będzie znowu przygotować zapasy. Całe życie Becky było jedną, długą, nie kończącą się pracą. Nigdy nie była na żadnym przyjęciu. Nigdy nie poszła do zawodowej fryzjerki ułożyć sobie włosy, nie odwiedziła też manikiurzystki. I prawdopodobnie nigdy tego nie zrobi. Zestarzeje się, opiekując rodziną i marząc o tym, by się stąd wyrwać.
Poczuła wyrzuty sumienia, że się tak nad sobą lituje. Kochała dziadka i braci i nie mogła ich winić za swój brak wolności. Przecież wychowano ją w taki sposób, by umiała odmawiać sobie radości nowoczesnego stylu życia. Nie mogła spać z przygodnie poznanymi mężczyznami. Było wbrew jej naturze traktować lekko coś, co samo w sobie było bardzo głębokie i ważne. Nie brała narkotyków i nie piła alkoholu. Nie miała głowy do alkoholu i nawet mała ilość trunku sprawiała, że zasypiała. Nie mogła nawet palić — dym ją dusił. Pomyślała sobie, że jako zwierzę społeczne była martwa.
Otworzyła drzwiczki i wysiadła z samochodu.
— Nigdy nie przygotowywano mnie do obsługi odrzutowców i komputerów — powiedziała do kurczaków, patrzących na nią z podwórka. — Moim przeznaczeniem jest perkal i skóry.
— Dziaaadku! Becky znowu przemawia do kurczaków! — wrzasnął ze stodoły Mack.
Dziadek siedział na trzcinowym krześle na oświetlonym słońcem ganku i uśmiechał się do wnuczki. Nosił białą koszulę i sweter nałożony na kombinezon. Wyglądał zdrowiej niż w ostatnich tygodniach. Było ciepłe popołudnie. Luty. Prawie wiosna.
— Dopóki kurczaki jej nie odpowiedzą, Mack, wszystko jest w porządku — zawołał do jasnowłosego, rozbawionego chłopca.
— Odrobiłeś już lekcje? — spytała Becky młodszego brata.
— Ojej, Becky, dopiero co przyszedłem do domu! Muszę nakarmić moją żabę!